بار دیگر شهر ندوشن

بار دیگر شهر ندوشن

“حسین مسرّت”

هوای روح‌بخش بهاری و نسیم خنک آن و بهانهٔ دیدار دوستان ندوشنی و دکتر جعفرشجاع کیهانی، عضو هیئت‌علمی فرهنگستان زبان ایران که برای دیدار از ندوشن و شرکت در گفتگوی زندهٔ اینستاگرامی دربارهٔ دکتر اسلامی ندوشن به این شهر آمده بود؛ همه بهانه‌ای شد که به همراه دکتر پیام شمس‌الدینی و دو پژوهشگر اهل روستای شوّاز یزد به نام‌های ماندگاری و شبانی صبح چهارشنبه سوم فرودین ۱۴۰۱ راهی شهر ندوشن شوم. در راه، چشمهٔ جوشان فصلی را در نزدیکی نیوک دیدیم.

یک‌راست راهی قلعه سفیده که بازماندهٔ دوران افشاری است و نمای بیرونی آن از سنگ سفید است، شدیم. این بنا به همّت شهرداری تبدیل به یک بوم گردی شده و با چندین اتاق و غیره، جایگاه بیتوته مسافران است. بنایی سترگ که بر فراز شهر قرار دارد و نمای خوبی ازاینجا را به دست می‌دهد. همهٔ بناهای کهن ندوشن مانند برج‌ها، حسینیه، مسجد جامع و منارجنبان را از آن جای می‌توان دید و خانه‌های خشت و گلی که ایزوگام‌های پشت‌بام آن همچون کچلی تو ذوق می‌زند.

ساعت ۳ تا ۵ گفتگوی دکتر شمس‌الدینی با دکتر کیهانی با عنوان «کنشگری چند ساحتی» بود که من هم چنددقیقه‌ای دربارهٔ یادبوده‌ها و آثار دکتر اسلامی ندوشن سخن گفتم. سپس همچون همهٔ راهیان ندوشن، سراغ پنیر و ماست ندوشن را گرفتم؛ زیرا سده‌هاست که لبنیات ندوشن در استان یزد، خواهان بسیاری دارد و این دو محصول جزو سوغاتی‌های چهارفصل ندوشن است.

پس‌ازآن سری به میدان زیبا ولی بی درخت دکتر اسلامی ندوشن زدیم که به گفتهٔ دوست خوبم دکتر شمس‌الدینی، دست‌کم می‌شد با توجه به دل‌بستگی دکتر اسلامی به ایران، چند درخت سرو در آن کاشت. دورتادور میدان خطوط خوش استاد امیرخانی و استاد رهبران نقش بسته بود.